Wat we lezen…
Stoorzender van Arjen Lubach
Gelezen door gastauteur Simone
Wat lees je en waarom?
Nog geen twee weken nadat Arjen Lubach bij Zondag met Lubach liet zien hoe Ierland de bestrijding van het coronavirus aanpakt én communiceert (namelijk: met een kaart van de verschillende besmettingsniveaus met de bijbehorende (steeds strenger wordende) maatregelen), kwam ons kabinet met een – je raadt het al – 'Routekaart Coronamaatregelen'. Het kan toeval zijn, maar de impact van zijn satirische programma op de zondagavond is niet te onderschatten. Dat maakte mij nieuwsgierig naar Lubach’s boek: Stoorzender, dat eind augustus uitkwam. Wie is deze man (eerlijk is eerlijk: voor ZML had ik nog nooit van hem gehoord) en hoe gaat hij te werk?
Wat vind je ervan?
In Stoorzender maakt Lubach de balans op van zijn leven aan de hand van vijf locaties waar hij enige tijd doorbracht. Zijn verleden als schrijver en muziekproducent, zijn theatershow, zijn nieuwe liefde, zijn terugkeer naar het Fries/Groningse platteland, en de manier waarop zijn team ZML maakt, komen uitgebreid aan bod. In het begin vond ik het niet zo boeiend; we zien weinig van Lubach zelf, en vooral veel van wat hij meemaakt. Hij rekent af met iemand die hem in zijn ogen ‘genaaid’ heeft, en omdat dat draadje aan het eind weer terugkomt, is het boek wel mooi rond. De vraag is of juist dat verhaal zo’n rode draad verdient; toevallig luisterde ik deze week naar een mooie aflevering van Amanda Palmer’s podcast The Art Of Asking Everything waarin een pleidooi zit om nooit, maar dan ook nooit, in memoires of autobiografieën af te rekenen met mensen die jou tekort gedaan hebben. Wat die ander zou hebben gedaan "is not your story to tell". Dat gevoel kreeg ik hier ook wel een beetje.
Maar naarmate het boek vorderde werd het interessanter. Als lezer begrijp je zijn worsteling met het feit dat zijn programma vaak kritiek uit op politiek en bedrijfsleven: voedt dat niet juist het wantrouwen en de onrust in de samenleving (en zou dat een reden moeten zijn om het programma niet te maken)? Ook was ik erg gecharmeerd van zijn drive om kwaliteit te leveren: "Ik weet niet precies hoe je iets goeds maakt, maar als ik het gemaakt heb, weet ik wel of het goed is." Als iedereen zoveel energie en aandacht in zijn werk zou stoppen, zou de wereld er toch mooier uitzien.
En dus?
Het boek geeft je een zorgvuldig geregisseerd inkijkje in het hoofd van Arjen Lubach. Lezen wat iemand anders geschreven heeft is in mijn ogen een van de intiemste dingen die je kunt doen – dichter bij andermans gedachten kan je bijna niet komen (dat geldt overigens nog meer voor fictie dan voor non-fictie). Voor die man die ik wekelijks op tv zie heb ik nu toch net iets meer begrip, bewondering en mededogen. Natuurlijk heeft een boek als Stoorzender een enorme zelfcensuur doorlopen en lees je alleen wat Lubach vindt dat jij mag weten, maar toch. Het leest vlot en is bij tijd en wijle grappig, soms zelfs een tikje ontroerend. Maar het blies me niet van mijn sokken.
Simone de Jong blogt op www.laterwordiklezer.nl over wat ze leest!